اهمیت حفظ و بهبود پارامترهای کیفیت آب در دریاچه ها
حفظ کیفیت آب خوب در دریاچه ها برای محافظت از سلامت انسان، حمایت از تنوع زیستی و خدمات اکوسیستم و ارتقای توسعه اقتصادی و فعالیت های تفریحی مهم است.
بسیاری از دریاچه ها به عنوان منبع آب آشامیدنی برای انسان ها و حیوانات استفاده می شوند و زیستگاه بسیاری از گیاهان و جانوران آبزی از جمله ماهی ها، دوزیستان و بی مهرگان هستند.
آنها خدمات مهم اکوسیستمی مانند چرخه مواد مغذی و فیلتراسیون طبیعی آب را ارائه می دهند. کیفیت پایین آب می تواند آب را برای آشامیدن ناامن کند، منجر به بیماری های منتقله از طریق آب شود، و می تواند به موجودات آبزی آسیب برساند یا از بین ببرد و به از بین رفتن تنوع زیستی کمک کند.
بسیاری از مردم همچنین از این دریاچه برای فعالیت های تفریحی مانند شنا، قایق سواری و ماهیگیری استفاده می کنند. کیفیت پایین آب می تواند این فعالیت ها را ناایمن یا ناخوشایند کند.
دریاچه ها می توانند مزایای اقتصادی مانند فرصت های گردشگری و تفریحی را فراهم کنند و کیفیت پایین آب می تواند بر این مزایا تأثیر منفی بگذارد.
پارامترهای ارزیابی سلامت آب دریاچه
پایش پارامترهای کیفیت آب برای درک و مدیریت سلامت دریاچه ها و سایر اکوسیستم های آبی مهم است. چندین پارامتر کلیدی کیفیت آب وجود دارد که برای ارزیابی سلامت دریاچه مهم است:
دما: دمای آب بر بسیاری از فرآیندهای فیزیکی و شیمیایی دریاچه ها از جمله غلظت اکسیژن محلول، در دسترس بودن مواد مغذی و سرعت رشد گیاهان و جانوران آبزی تأثیر می گذارد.
اکسیژن محلول: اکسیژن محلول برای بقای ماهی و سایر موجودات آبزی ضروری است. سطوح پایین اکسیژن محلول ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که مواد آلی در آب تجزیه می‌شوند که منجر به هیپوکسی یا هیپوکسی می‌شود که در آن ارگانیسم‌های کمی می‌توانند زنده بمانند.
pH: pH اندازه گیری اسیدیته یا قلیایی بودن آب است. تغییرات pH می تواند بر حلالیت مواد مغذی و سمیت برخی از مواد برای موجودات آبزی تأثیر بگذارد.
کدورت: کدورت اندازه گیری تعداد ذرات معلق در آب است. سطوح بالای کدورت می تواند نفوذ نور را کاهش دهد، مانع رشد گیاهان آبزی شود و شفافیت آب را کاهش دهد.
مواد مغذی: مواد مغذی بیش از حد، به ویژه نیتروژن و فسفر، می تواند باعث رشد بیش از حد جلبک ها و سایر گیاهان آبزی شود که منجر به اوتروفیکاسیون و کاهش اکسیژن می شود.
کلروفیل a: کلروفیل a رنگدانه ای است که در جلبک ها و سایر موجودات فتوسنتزی یافت می شود. اندازه گیری غلظت کلروفیل a می تواند نشانه ای از میزان فیتوپلانکتون در آب باشد.
پتانسیل کاهش اکسیداسیون (ORP یا ردوکس): ORP اندازه گیری تمایل محلول برای به دست آوردن یا از دست دادن الکترون است. برای دریاچه ها و حوضچه ها، ORP یک پارامتر مهم کیفیت آب است که می تواند اطلاعات دقیقی در مورد سطح اکسیژن و سایر واکنش های شیمیایی رخ داده در آب ارائه دهد
. ORP اساساً با تعادل بین مقدار اکسیژن محلول (اکسیدکننده قوی) و سایر موادی که می توانند به عنوان عوامل کاهنده عمل کنند، مانند مواد آلی، سولفید هیدروژن و آهن تعیین می شود. هنگامی که غلظت اکسیژن محلول بالا باشد، ORP مثبت است، که نشان دهنده یک محیط اکسید کننده قوی است. برعکس، هنگامی که غلظت اکسیژن کم است، ORP منفی است، که نشان دهنده یک محیط کاهشی است.
کل جامدات محلول (TDS): کل جامدات محلول اندازه گیری مقدار مواد جامد محلول، مانند مواد معدنی، در آب است. سطوح بالای TDS می تواند بر طعم و کیفیت آب تأثیر بگذارد و ممکن است نشانه ای از آلودگی باشد.
باکتری ها: باکتری هایی مانند E. coli می توانند در آب وجود داشته باشند و ممکن است نشان دهنده آلودگی ناشی از فاضلاب یا منابع دیگر باشند. سطوح بالای باکتری می تواند برای سلامت انسان خطراتی ایجاد کند.
فلزات: برخی فلزات مانند سرب و جیوه می توانند برای موجودات آبزی سمی باشند. نظارت بر غلظت فلزات می تواند به شناسایی منابع احتمالی آلودگی کمک کند.
ابزارهای غیر شیمیایی حباب های نانو برای حفظ کیفیت آب در دریاچه ها و برکه ها
حباب های نانو یک ابزار ترمیم کننده هستند که به حل برخی از مشکلاتی که منجر به کیفیت پایین آب می شود کمک می کند. نانوحباب ها حباب های بسیار کوچکی هستند که معمولاً کمتر از 100 نانومتر قطر دارند و دارای خواص منحصر به فرد و کاربردهای بالقوه در تصفیه آب هستند.
حباب های نانو می توانند به بهبود پارامترهای مهم کیفیت آب برای دریاچه ها به روش های زیر کمک کنند:
اکسیژن محلول: در مقایسه با هوادهی معمولی با راندمان انتقال اکسیژن کم (1-20٪ بسته به تکنولوژی)، فناوری نانوحباب دارای راندمان انتقال اکسیژن بالایی است، بیش از 85٪، به این معنی که می تواند به افزایش غلظت اکسیژن محلول کمک کند. برنزه در داخل کشور بسیار موثرتر است. این امر به ویژه در دریاچه هایی مفید است که سطوح پایین اکسیژن می تواند منجر به کشتن ماهی ها و سایر اثرات منفی بر زندگی آبزیان شود.
کدورت: نانوحباب‌ها می‌توانند با چسباندن و بلند کردن ذرات معلق به سطح که به راحتی حذف شوند، به کاهش کدورت آب کمک کنند.
حذف مواد مغذی: حباب‌های نانو می‌توانند با تقویت رشد میکروارگانیسم‌های مفیدی که این مواد مغذی را مصرف می‌کنند، به حذف مواد مغذی مانند نیتروژن و فسفر از آب کمک کنند. این می تواند به جلوگیری از اوتروفیکاسیون و اثرات مضر آن بر زندگی آبزیان کمک کند.
کنترل باکتری ها: نشان داده شده است که نانوحباب ها دارای خواص ضد باکتریایی هستند که می توانند به کنترل رشد باکتری های مضر مانند E. coli در آب کمک کنند.
حذف فلز: نانوحباب‌ها همچنین می‌توانند به حذف برخی از فلزات مانند آرسنیک و کادمیوم از آب با ترویج رسوب یا جذب آنها بر روی سطوح کمک کنند. اگر آهن وجود داشته باشد، افزایش ORP ارائه شده توسط نانوحباب ها، آهن را اکسید کرده و فسفر را جدا می کند، ماده ای که به اوتروفیکاسیون کمک می کند.
به طور کلی، استفاده از نانوحباب‌ها در تصفیه آب دریاچه پتانسیل بهبود کیفیت آب و کاهش برخی از اثرات منفی کیفیت پایین آب بر زندگی آبزیان، سلامت انسان و محیط زیست را دارد.
همچنین بخوانید :
دلایل بالا و پایین رفتن فشار آب ساختمان
بهترین آب برای سلامت کلیه چیست؟
بدون دیدگاه